Luister nu kinderen. Wanneer een man je een witte pil aanbiedt en je vertelt dat het alles beslist veel beter zal maken: ZEG NUMMER.
Zelfs als de man je echtgenoot is en je hebt niest en je ogen stromen omdat je allergie?n mentaal zijn geworden, en het is gewoon een antihistaminicum. Doe het niet, oké? Of doe het niet tenzij u zich dan ongeveer acht uur naar bed kunt terugtrekken. Of in elk geval voordat u het pakket leest dat waarschuwt dat het slaperigheid zal veroorzaken en dat u niet moet autorijden nadat u het heeft ingenomen. En zeker, doe het zeker niet als je op het punt staat om op een 18 mijl te rennen.
Goed, blij dat we dat hebben opgeruimd. Vertel eens over je weekend hardlopen, mensen. Was het, net als het mijne, een soort van raar wazig lopen door mistige stroop voordat je eindelijk de drugs uitzwaaide, wat ongeveer het exacte punt was dat je je realiseerde dat je in die waas de gel had weten te slaan die je had gekocht met u? Nee? Alleen ik dan.
Dus deel je verhalen over triomfen, PB's, PW's, blessure-ellende en door lichamelijke oefeningen voorgeschreven oefeningen (de Clam, toch, het is altijd de Clam, Physio regel één: geef ze de Clam) onder de regel zoals altijd. En iemand brengt me een caffe?ne-infuus.
Een paar weken later, tijdens een trekking door het Annapurna-massief in Nepal, gebeurde er iets. Eerst wisten we wat er niet was gebeurd: Matt was niet thuisgekomen.
Het nieuws vond me op een dinsdagmorgen. Ik was vroeg gewekt voor training en was nog steeds wakker toen ik de verwarrende statusupdates las. Niet zozeer verwarrend in de woorden, maar in de absurditeit van hun implicatie. Matt was vermist. Tien dagen gespannen tussen zijn geplande aankomst thuis en zijn laatste bevestigde waarneming in Nepal.
Ik stapte uit, ging bij de rest van mijn team en, niet wetend wat ik anders moest doen, rende ik weg. Ik had ongeveer zes maanden gelopen en het begon allemaal bij elkaar te komen, maar die ochtend was een doorbraak. Waar ik op andere dagen misschien had teruggetrokken - gezien de zwaarte van mijn benen, het vuur in mijn longen - deed ik niet. Ik negeerde het allemaal en rende gewoon weg. Mijn gedachten waren duizenden kilometers ver weg en scanden over een ingebeeld landschap. Toen ik thuiskwam, stonden er berichten op me te wachten. We waren allemaal hoopvol, maar in de war. Niemand van ons wist iets, maar er was hoop, vooral omdat we Matt wisten. De eenvoudigste antwoorden waren vaak het minst relevant voor hem.
